Dane wyjazdu:

66.97 km 14.00 km teren

03:36 h 18.60 śr. prędk.

V-max 53.50 km/h

Suma podjazdów 300 m

Temperatura 24.0 °C

Oto jest dzień, który dał nam Pan...

Środa, 15 czerwca 2011 | Komentarze 2

- Masz dzieci?
- Nie mam
- A żonę?
- Nie mam
- A rybki masz?
- No mam
- No to masz dla kogo żyć.

Co prawda rybek nie mam, ale za to posiadam rower, i też mam dla kogo/czego żyć.
Ostatnie dwa tygodnie upłynęły mi na odliczaniu każdego kolejnego dnia i jaraniu się niczym dziecko w oczekiwaniu na pierwszą wigilijną gwiazdkę z nieba. Lubię ten okres. Fajnie jak ma się w życiu jakiś cel. Choćby najgłupszy i najbardziej trywialny. Uwielbiam też pakować się dzień przed wyjazdem, choćby tylko na weekend i byle gdzie. Plecak w związku z tym kojarzy mi się z niczym nieskrępowaną wolnością. Za każdym razem gdy wyjmuję go z szafy, uśmiecham się do niego jak głupi.
W końcu nastał ten dzień. Siedzę o świcie spakowany, oraz niewyspany z tej podniety, no bo jak tu spać, kiedy w głowie leżącej swobodnie na poduszce, snuje się plany na najbliższe pięć dni swojego żywota. Kilka godzin później popijając kawę i wsuwając na siłę śniadanie spoglądam kontem oka a to na rower, a to na plecak. Czy wszystko spakowałem? O czymś nie zapomniałem? Lecę wiec w siodle na dworzec, do kumpli i na pociąg. Kierunek: Góry Świętokrzyskie w których przez pięć najbliższych dni będę dożylnie szprycował się doborowym towarzystwem i jazdą na rowerze w tych jakże pięknych okolicznościach przyrody. Wreszcie odpocznę trochę od tego korporacyjnego szlifu, od tych samych mordek, od telefonów, maili, od pieprzonego autobusu 401. Plany ambitne, cztery dni w siodle, plus dzień na samochodowo-pieszy objazdowy trip. Plan minimum: 200 km na rowerze. Generalnie, dużo jeżdżenia, zwiedzania, a wieczorem dużo picia, bo też i głów nie wylewających sobie za kołnierz będzie nie mało.
Gdy piszę teraz te słowa, jest już po wszystkim niestety. Tkwię w tej durnej fabryce i odliczam kolejne długie dni do następnej ucieczki, choćby na drobny skok w bok, gdzieś z dala od egzystencji świstaka. Świadomość marności naszych zniewolonych przez system żywotów, najsilniej doskwiera właśnie w ten pieprzony pourlopowy poniedziałek. A ssij mendo jedna.

No nic. Czas na krótkie podsumowanie i wspominki.

I Dzień

Wyglądał mniej więcej jak na załączonej mapce zrobionej przez kumpla, a którą to bez krzty zawstydzenia i krempacji oraz z pełną premedytacją mu kradnę :D Dodać tylko do tego trzeba jeszcze kilometry zrobione rano w Warszawie z domu na dworzec.


Tak więc jak widać na załączonym obrazku, drogę koleją żelazną kończymy w Skarżysku-Kamiennej, skąd udajemy się na rowerach i w pełnym obciążeniu bagażowym do naszej bazy wypadowej, znajdującej się w odciętej od świata korporacji i konsumpcji (ale nie tej alkoholowej) w malowniczych świętokrzyskich Ciekotach.

Po drodze pierwszy gwóźdź programu. Muzeum Orła Białego w Skarżysku właśnie. A tam takie oto cudo. Jedyny zachowany kuter torpedowy projektu 664 (cokolwiek to oznacza) ORP „Odważny”.


Rzut okiem na pobliski Zalew Rejowski


I wkraczamy w lasy Puszczy Sieradowickiej gdzie pojawiają się pierwsze dramaty, braki sił, bóle wszystkiego, narzekania, hektolitry lejącego się potu, ciężkich leśnych podjazdów, prowadzenia roweru pod górę w asyście komarów, meszek i innych dziwactw przyrody, ale także… pierwsze mega kurwa fajowe zjazdy.



Po kilkunastu kilometrach i wylocie na asfalt w okolicach jakże dźwięcznego Wzdołu Rządowego, naszym oczom ukazały się pierwsze panoramiczne widoki na masyw Łysogór i Pasma Klonowskie oraz Masłowskie.


Dalej to już tylko zjazd do Bodzentyna (rekord prędkości, jak się okazuje, całego wyjazdu) i kapitalny (jak dla kogo hehe) siedmiokilometrowy stromy i wykańczający podjazd pod Św. Katarzynę, który powiem szczerze, byłby kapitalnym fragmentem któregoś z górskich odcinków TdP. Ze Św. Katarzyny już tylko 6 kilosków w bok do urokliwych Ciekot, które przywitały nas takim oto widoczkiem.